...

Verjaardagen

Nog even een terugblik op vorige week.
Vrijdagavond waren we uitgenodigd op de verjaardag van Beth, een dame die toen 72 jaar! werd.  Zij is hier onlangs aangekomen en blijft hier een paar maanden om op school te helpen. Kinderen die wat extra aandacht bij het leren nodig hebben, worden door haar begeleid.
Ze had wat mensen uitgenodigd die geen kleine kinderen meer hebben, en ze had een keer opgemerkt dat Nederlanders zulke gezellige mensen zijn. Ze woont namelijk in het zelfde huis als o.a. Martine.

Dus Annette was uitgenodigd (Jan is i.v.m. gezondheidsklachten in Australie) , verder Sinco en ik, nog twee vrouwen en een Wok Meri met haar man, die had ook haar baby bij zich, die de hele avond lekker sliep. Na de koffie met wat lekkers hebben we een domino spel gedaan met elkaar en toen werden de liedboekjes op tafel gelegd en hebben we wat mooie lofliederen gezongen ter ere van God. Nadat we een paar liederen hadden gezongen vroeg een van de gasten of wij als Nederlanders ook een Nederlands verjaardagslied konden zingen. Nu, dat was aan geen dovemansoren gezegd, dus met  de 4 aanwezige Nederlanders, Annette, Sinco, Martine en ik, hebben we “Er is er een jarig, en Lang zal ze leven” gezongen. Prachtig vonden ze dat! En op verzoek van de Papua-gasten hebben we het nog eens gezongen. Leuk was dat.

Beth viert haar 72e verjaardag!

Valentijnsdag

Zoals ik vorige week  beloofde zou ik nog vertellen over de verdere viering van Valentijnsdag, de dag voor minnaars en minnaressen.  

Voor zover ik weet kregen onze kinderen soms een kaartje op 14 februari. De kaartenproducenten waren bepaald niet de laatsten die daar de aandacht op vestigden. Maar verder ging het een beetje langs ons heen. Ik weet niet of het nu nog zo sober is?
Hoe dan ook, het blijkt dat de Amerikanen alles aangrijpen om er een groot feest van te maken. En Canada doet mee.
Al een paar weken van te voren was aangekondigd dat er op zaterdagavond 15 februari een gezellige ontmoetingsavond georganiseerd zou worden. De verzorging zou in handen zijn van de oudste leerlingen van de school.  Je kon opgeven wat voor soort taartpunt je wilde hebben. Er hing ergens een lijst waar je uit een aantal smaken je keuze kon maken.
Zoals al eerder verteld geven de Amerikanen als dessert na de avondmaaltijd  koffie (of iets anders te drinken) met gebak. Dus op die avond werden we om 7 uur verwacht. Voor degenen die jonge kinderen hebben en die graag even alleen wilden zijn met volwassenen was een oppas geregeld. Enkele oudere kinderen pasten op het jonge grut in een schoollokaal, alwaar ze rustig gehouden werden met een film en een ijsje.
De ontmoetingsruimte (kerkzaal, etc.) was omgetoverd in een gezellig rood/roze aangekleed en verlicht restaurant. Er waren tafeltjes voor 2, of tafels voor 6. Rode tafelkleedjes, versierd met uitgeknipte hartjes, waxinelichtjes, enz. De meiden waren verkleed als serveersters in rood en zwart. De echtparen en  single-ladies en de vrouwen van wie de man op reis was, kwamen druppelsgewijs binnen, en nadat we plaats hadden genomen kwam er een lieftallige “serveerster” vragen wat we wilden drinken. Koffie of thee of gewoon water, de algemene drank hier.  Toen alle gegadigden aanwezig waren en van drinken voorzien, werden de bestelde stukken taart geserveerd. Intussen konden we gezellig met elkaar praten. Sinco en ik hadden niet gekozen voor een tafeltje voor 2, want ik was bang dat ik dan het grootste deel van de avond alleen zou zitten. Lekker romantisch. Nee, Sinco moest natuurlijk plaatjes maken, zodat jullie ook nog kunnen nagenieten. Het was bijzonder gezellig en leuk georganiseerd.

.
The singles tafel op Valentijnsdag (de mannen van
Annette en Faith rechts zijn tijdelijk in Australie)

En als je denkt dat het toen voorbij was, dan vergis je je, want blijkbaar bleven we nog even in de sfeer. Namelijk  op …
…woensdag   werd op de vrouwenavond de Valentijnssfeer nog even vastgehouden. Eens in de maand worden de verjaardagen gevierd van de vrouwen die in de betreffende maand jarig zijn. Dat waren er dit keer 3. Er was van te voren gevraagd of iets aan wilde trekken in de kleuren rood, wit en/of roze. Het huis waar de avond gehouden werd, was helemaal versiert met valentijns-versierselen. We hadden een gezellige avond met een knutseltje, een spelletje, een stichtelijk woord en natuurlijk hebbe we nog een keer heel hard “Lang zullen ze leven” gezongen. Dat houden we er nu in!
Donderdag was Beulah jarig... en na het eten werden we daar ook weer uitgenodigd voor het “dessert”, d.w.z. Annette, Michelle, Sinco en ik, dus daar gingen we weer!!! Hieperdepiep, Hoera!!!

Tja, dat waren de feestjes. Zo tussendoor wordt er ook nog gewerkt! Overdag lesgeven, ’s avonds bijles geven! Soms vraag je je af wat het lesgeven op school voor zin heeft: af en toe zit de kamer 's avonds vol met jongelui. Wel gezellig natuurlijk.

. .
Sinco in map 4,5 scheikunde: een proef over reactiesnelheden

Een maaltijd bij een Papua-familie

Ik heb wel eens verteld dat Sinco wel eens op bezoek ging in het nabijgelegen dorp Kasia. Bij Michael en zijn familie. Sinds zijn ziekte was hij daar al lange tijd niet geweest, maar onlangs sprak hij Michael weer eens en het gesprek liep er op uit dat wij een keer bij hem zouden komen eten.
Vrijdagmiddag was afgesproken. We weten dat deze mensen erg weinig hebben, dus Sinco had alvast wat pakken rijst en wat blikjes vlees aan Michael meegegeven.
Om vijf uur werden we verwacht. Het is een half uur lopen en we waren van plan om dat te doen, maar omdat we in het donker terug zouden komen, werd ons verteld dat we dan met de auto (busje) moesten gaan. Dat deden we toen maar, we namen Martine mee. Toen we aankwamen stond de hele familie en een aantal nieuwsgierige buurkinderen al op de uitkijk! Wat een onthaal! Het regende, dus wij hadden paraplu’s meegenomen, omdat we niet goed wisten wat we konden verwachten. Deze mensen hebben een vrij klein huis en hebben een groot gezin. Maar wat hadden ze gedaan! Een hele uitbouw gemaakt. Een grote golfplaat op palen en aan twee kanten dichtgemaakt met grote palmtakken en de derde kant met zeil of plastik. En natuurlijk een opening als ingang.

.
Het huisje links is "nieuwe aanbouw" om ons te ontvangen in de regen!

Er stonden een paar houten bankjes waar de kinderen op gingen zitten en een tafel met een soort laken erover waaronder het eten al klaar stond! Eerst volgde een algemene kennismaking heel ongedwongen overigens. De kinderen werden van de oudste af bij naam genoemd door de moeder en ze sommeerde het betreffende kind de hand op te steken! Dat deden ze braaf, of ze nu 25  (de oudste dochter) waren of 8. Na de kennismaking werd het laken van het eten weggehaald en kwamen de schalen te voorschijn met allemaal eten uit eigen tuin.

.

Als groene groente Aupa, de Pidgin naam voor Amarant, Kaukau, dat zijn zoete aardappelen, die waren in kokos gekookt, verder tapioca en nog een inlandse groente, die ze pit-pit noemen. Er stonden welgeteld drie borden op een stapeltje met 3 lepels. De gastvrouw schepte onze borden vol en gaf ze een voor een aan ons. Zelf bleef ze eerst staan en niemand maakte aanstalten om ook te eten. Tja, wat zijn hun gewoontes. We hadden van te voren aan niemand gevraagd hoe zij dat doen, dus we keken elkaar een beetje aan, toen vroeg ik aan de gastvrouw (sorry, ik ben haar naam vergeten, Kathleen geloof ik), of zij zelf niet gingen eten. Ja, zei ze, en toen nam ze ook een bordje of schaaltje met wat eten en gaf haar man ook wat. Maar dat hele grote gezin, 7 van hun 8 kinderen waren aanwezig, met nog wat kleinkinderen en wat familie, bleef gewoon zitten en niemand kreeg wat. Ze gingen gewoon lekker zitten kijken naar ons. Ik moet zeggen, het smaakte mij heerlijk genoeg. Sinco had wat meer moeite en Martine had veel te veel. Wat nu, is het onbeleefd of beledigend als je je bord niet leeg eet?
.

Sinco zei dat hij veel te veel had en vroeg aan Michael of de kinderen geen trek hadden. Nu, dat bleek zeker het geval. Sinco's bord ging al gauw door naar een van de kinderen, die het lekker op at. Natuurlijk met de handen.

Toen gaf Martine haar bord aan een van de grote meisjes, het was alsof ze erop zaten te wachten en ze nam het gretig over. En omdat ze blijkbaar echt bijna niets hadden, gaf ik mijn laatste happen ook maar aan een van die meiden.

Echt ongelooflijk en verbazend. Er zat een taai steeltje van de groente op mijn bord dat ik had laten liggen, het had al half in mijn mond gezeten, maar een van die jongetjes at het lekker op! Inmiddels waren de schalen vanaf de tafel, waar echt niet zo heel veel meer inzat ook rondgedeeld,

Er liep ook nog een middelgrote hond omheen te draaien, maar hij bleef van het eten af.
Toen werd er een jonge kokosnoot vakkundig opengehakt. De inhoud, kokoswater werd in een beker gedaan. Die gaven ze aan mij. Er waren twee kokosnoten op tafel, ik dacht dat die beker dus voor mij was, maar toen er verder geen bekers werden uitgedeeld kwamen Martine en ik, die naast elkaar zaten, er achter dat we samen moesten doen. Dus toen ik aan de ene kant een slok had genomen, gaf ik de beker met de andere kant naar haar gericht door. Toen zij ook een slok had genomen, bedacht ze gelukkig dat het een doorgeefsysteem was, dus toen was de beurt aan de volgende. Sinco had ook een beker dus die gaf hem door aan de andere kant van de rij. Ik heb het verder niet gevolgd of iedereen nu een slok heeft gehad, maar er gaat wel wat door je heen. Je rolt van de ene verbazing in de andere.
Het was wel heel erg gezellig, we hebben nog gezongen, zij begonnen met een kinderliedje in het Pidgin. Dat bracht ons op het idee om een Nederlandse kinderliedje te zingen, toen gingen zij weer, in het Engels en in hun stammentaal, wij weer in het Nederlands. Prachtig, de taal van zingen en lachten verstaat iedereen, van jong tot oud!

Deze mensen zijn écht arm! Beschamend voor ons. En zo vriendelijk en zo gastvrij! De vrouw was duidelijk heel trots. Uiteraard hebben wij hun gastvrijheid en de maaltijd geroemd en geprezen. Gelukkig kon ik al het een en ander zeggen en vragen in Pidgin, alhoewel ze wel Engels verstaan en spreken. De moeder vertelde dat ze altijd hard moest werken in de tuin, daar verbouwde ze al het eten, maar soms is er niets of heel weinig omdat er dan varkentjes in de tuin komen en de boel omwoelen. Michael heeft dus werk op ons terrein en krijgt daar loon voor.
De kinderen kunnen gelukkig allemaal naar school, d.w.z. de jongere kinderen.
Kortom een hard bestaan voor deze mensen. En toch blij en dankbaar.
Wat zijn wij dan schandalig rijk en verwend!
Bij het vertrek kregen we zelfs nog die andere kokosnoot mee en een tros bananen!
Echt, ik voelde me beschaamd en verward toen ik thuis was.

Roelie geniet van haar tuintje!

Echt regentijd! Zoete aardappelen
in de regen op een markt langs de weg.

Ik laat het hierbij anders wordt het teveel in een keer.
Tot volgende week. Dan wil ik ook mijn belofte nakomen iets meer te vertellen van stammen die om zendelingen vragen.
Laat eens een bericht achter, zodat we een beetje weten wie onze verhalen volgen.

Groeten van Sinco en Roelie.

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!